Ο σπουργίτης κρατά ένα ψίχουλο στο στόμα του που το προορίζει για το μικρό του που βρίσκεται ακριβώς από πίσω του, σε μια πρόχειρη φωλιά σκαμμένη στο χώμα κάτω από μια σιδερένια κατασκευή.
Ο σπουργίτης ενοχλείται από τον κόσμο που περιμένει στωικά για να πάρει χρήματα από το μηχάνημα αυτόματης ανάληψης.
Στριφογυρίζει από εδώ και από εκεί μέχρι που παίρνει το θάρρος να δώσει το ψίχουλο στο μικρό του που έχει ξεσηκώσει τον κόσμο από τις φωνές του.
Ο σπουργίτης σίγουρα δεν μπορεί να καταλάβει για ποιο λόγο όλοι αυτοί οι άνθρωποι περιμένουν υπομονετικά στην ουρά κατά τη διάρκεια της μέρας και της νύχτας όλες αυτές τις μεγάλες και θορυβώδεις ημέρες.
Είναι σίγουρο ότι το συμπαθές στρουθιόμορφο δεν θα καταλάβει ποτέ τι ακριβώς έχει συμβεί.
Το ίδιο, βέβαια πρέπει να ισχύει και για όλους όσους περιμένουν στωικά στην ουρά.
Παιχνίδια ισχυρών στην πλάτη ενός λαού.
Μια παρτίδα τάβλι, όπου άλλοι φέρνουν ντόρτια και άλλοι άσσο-δύο.
“Κορώνα-γράμματα η ζωή, μα εγώ το κέρμα χάνω….”, κατά τον στίχο του τραγουδιού του Σωκράτη Μάλαμα.
Ραφήνα, Σάββατο 11 Ιουλίου 2015.
Αντώνης Λαζαρής
