Οι μαθητές του 1ου ΓΕΛ Ραφήνας, με την καθοδήγηση και την εμψύχωση της εκπαιδευτικού Σοφίας Πιτσογιάννη, ετοίμασαν και παρουσίασαν μια πραγματικά εξαιρετική γιορτή.
Η γιορτή ξεκίνησε με το ποντιακό τραγούδι «Πάρθεν η Ρωμανία» και συνεχίστηκε με το δημοτικό τραγούδι «Το Πάρσιμο της πόλης»
Στη συνέχεια οι μαθητές αφηγήθηκαν τον «Όρκο των Φιλικών», και «Τα Δίκαια του Ανθρώπου» του Ρήγα.
Ακολούθησε ο «Θούριος» και το απόσπασμα από τα Απομνημονεύματα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη «Ο κόσμος μας έλεγε τρελούς».
Η Κατερίνα Κουτλή απέδωσε μοναδικά με τη φωνή της τα τραγούδια «Ένα παλληκάρι είκοσι χρονών», «Τσάμικος» και «Ωδή στον Γεώργιο Καραϊσκάκη».
Ακολούθησε το ποίημα του Ανδρέα Κάλβου «Εις Σάμον».
Στη συνέχεια οι μαθητές απάγγειλαν-αναπαράστησαν ένα απόσπασμα από το έργο «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» του Διονυσίου Σολωμού.
Στην πορεία της γιορτής οι μαθητές μας αφηγήθηκαν σε αναπαράσταση το απόσπασμα «Ο θάνατος του Γκούρα» από τα Απομνημονεύματα του στρατηγού Μακρυγιάννη και ένα απόσπασμα από την «Αναφορά στον Γκρέκο» του Νίκου Καζαντζάκη.
Το «Ηπειρώτικο μοιρολόγι» και οι Κρητικοί Χοροί έδωσαν ένα ξεχωριστό χρώμα στη γιορτή, καθώς οι μαθητές χόρεψαν πραγματικά με την ψυχή τόσο τον ηπειρώτικο χορό, όσου και τους χορούς της Μεγαλονήσου.
Οι αναφορές στον Πόντο «Πάρθεν η Ρωμανία» και στα «Πέτρινα χρόνια»συγκίνησαν και προβλημάτισαν ιδιαίτερα.
Και τα λόγια του Θανάση Βέγγου αντήχησαν κατευθείαν στην καρδιά μας.
Και στο τέλος οι μαθητές χαιρέτησαν τους συμμαθητές τους, του γονείς κα τους εκπαιδευτικούς κρατώντας ένα πανό με τα λόγια του Μακρυγιάννη:
«Είμαστε εις το εμείς και όχι εις το εγώ»
Μακρυγιάννης
«Ένα πράμα μόνον με παρακίνησε κι εμένα να γράψω ότι τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί κι αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι• όσοι αγωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς, έχομεν να ζήσομεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαμεν όλοι μαζί, να την φυλάμεν κι όλοι μαζί και να μην λέγει ούτε ο δυνατός «εγώ» ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς «εγώ»; Όταν αγωνιστεί μόνος του και φκιάσει ή χαλάσει, να λέγει «εγώ»• όταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκιάνουν, τότε να λένε «εμείς». Είμαστε εις το «εμείς» κι όχι εις το «εγώ». Και εις το εξής να μάθομεν γνώση, αν θέλομεν να φκιάσομεν χωριόν, να ζήσομεν όλοι μαζί».
Απομνημονεύματα Θεόδωρου Κολοκοτρώνη
«Ο κόσμος μάς έλεγε τρελούς. Ημείς, αν δεν είμεθα τρελοί, δεν εκάναμε την επανάσταση, διατί ηθέλαμε συλλογισθεί πρώτον διά πολεμοφόδια, καβαλλαρία μας, πυροβολικό μας, πυροτοθήκες μας, τα μαγαζιά μας, ηθέλαμε λογαριάσει τη δύναμη την εδική μας, την τούρκικη δύναμη. Τώρα όπου ενικήσαμε, όπου ετελειώσαμε με καλό τον πόλεμό μας, μακαριζόμεθα, επαινόμεθα. Αν δεν ευτυχούσαμε, ηθέλαμε τρώγει κατάρες, αναθέματα. Ομοιάζομεν σαν να είναι εις ένα λιμένα πενήντα-εξήντα καράβια φορτωμένα, ένα από αυτά ξεκόβει, κάνει πανιά, πηγαίνει εις την δουλειά του με μεγάλη φουρτούνα, με μεγάλο άνεμο, πηγαίνει, πουλεί, κερδίχει, γυρίζει οπίσω σώον. Τότε ακούς όλα τα επίλοιπα καράβια να λέγουν: «Ιδού άνθρωπος, ιδού παλληκάρια, ιδού φρόνιμος, και όχι σαν εμείς όπου καθόμεθα δειλοί, χαιμένοι» και κατηγορούνται οι καπεταναίοι ως ανάξιοι».
Ρήγας: «Τα δίκαια του ανθρώπου»
Όλοι χωρίς εξαίρεσιν έχουν χρέος να ηξεύρουν γράμματα.
Εκ των γραμμάτων γεννάται η προκοπή με την οποίαν λάμπουν τα έθνη.
Η Πατρίς έχει να καταστήση σχολεία εις όλα τα χωρία διά τα αρσενικά και θηλυκά παιδία.
Όλοι οι άνθρωποι, Χριστιανοί και Τούρκοι, κατά φυσικόν λόγον είναι ίσοι.
Ο Νόμος είναι ο αυτός διά το πταίσμα και αμετάβλητος, ήγουν δεν παιδεύεται ο πλούσιος ολιγώτερον και ο πτωχός περισσότερον διά το αυτό σφάλμα, αλλ’ ίσια-ίσια.
Ο Νόμος είναι εκείνη η ελευθέρα απόφασις, όπου με την συγκατάθεσιν όλου του λαού έγινεν.
Η Ελευθερία είναι εκείνη η δύναμις οπού έχει ο άνθρωπος εις το κάμη όλον εκείνο, οπού δεν βλάπτει εις τα δίκαια των γειτόνων του.
Το ηθικόν σύνορον της ελευθερίας είναι τούτο το ρητόν: Μη κάμης εις τον άλλο εκείνο οπού δεν θέλεις να σε κάμουν.
Το δίκαιον τού να φανερώνωμεν την γνώμην μας και τους συλλογισμούς μας, τόσο με την τυπογραφίαν, όσον και με άλλον τρόπον δεν είναι εμποδισμένον.
Ο Νόμος έχει χρέος να διαφεντεύει την κοινήν ελευθερίαν όλου του έθνους και εκείνην του κάθε ανθρώπου.
Όλον το έθνος αδικείται, όταν αδικείται ένας μόνος πολίτης.
Κανένας δεν έχει το δίκαιον να στοχάζεται τον εαυτόν του απαραβίαστον περισσότερον από τους άλλους.
Κανένας δεν αντιστέκεται, όταν ηξεύρη πως θε να λάβη το δίκαιόν του με την συνδρομήν του Νόμου.
Όταν η διοίκησις βιάζη, αθετή, καταφρονή τα δίκαια του λαού και δεν εισακούη τα παράπονά του, το να κάμη ο λαός ή κάθε μέρος του λαού επανάστασιν, να αρπάζη τα άρματα και να τιμωρή τους τυράννους του, είναι το πλέον ιερόν ααπό όλα τα δίκαιά του και το πλέον απαραίτητον από όλα τα χρέη του.
