Το λιμάνι της Ραφήνας είκοσι χρόνια πριν. Την ώρα του λυκόφωτος. Ένα ζεστό σαββατιάτικο βράδυ του καλοκαιριού του 1995. Το “Αλκαίος” της Ναυτιλιακής Εταιρείας Λέσβου μοιάζει να είναι έτοιμο να σαλπάρει για Άγιο Ευστράτιο-Λήμνο-Καβάλα. Στα αριστερά βλέπουμε ένα από τα δελφίνια των αδελφών Ηλιόπουλου.
Ένα καΐκι αποτελεί τον κρίκο με το παρελθόν, καθώς το λιμάνι της Ραφήνας ήταν κάποτε γεμάτο από ψαροκάϊκα.
Κάποια στιγμή “εκδιώχθηκαν” και αυτά με τη σειρά τους από το λιμάνι.
Φτάνουμε είκοσι χρόνια μετά.
Η Ναυτιλιακή Εταιρεία Λέσβου βιώνει το λυκόφως της μεγάλης ιστορίας σαράντα τριών ετών.
Το μέλλον της φαντάζει δύσκολο όσο ποτέ άλλοτε.
Η ακτοπλοΐα μας θα απομείνει φτωχότερη αν εκλείψει ένα ακόμα ιστορικό σινιάλο.
Η ΝΕΛ πρόσφερε πολλά στα νησιά της γόνιμης και της άγονης γραμμής του Αιγαίου.
Τα τελευταία χρόνια ήταν δύσκολα για την πάλαι ποτέ θαλασσοκράτειρα του Βορείου Αιγαίου.
Κανείς δεν μπορεί ποτέ να είναι σίγουρος για το τι μέλλει γενέσθαι…
Κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ’90 τα δελφίνια του Ηλιόπουλου αποχώρησαν από το λιμάνι της Ραφήνας.
Μετά από λίγα χρόνια το σινιάλο του Ηλιόπουλου επέστρεψε ξανά στη Ραφήνα.
“Super Jet’ και “Sea Jet II”.
Και του χρόνου αναμένεται συνέχεια.
Κανείς δεν μπορεί ποτέ να είναι σίγουρος για το τι μέλλει γενέσθαι στην γιομάτη εκπλήξεις και ανατροπές ελληνική ακτοπλοΐα.
Κείμενο-φωτογραφία: Αντώνης Λαζαρής
