Tο άρθρο του Παντελή Σκλιά, Καθηγητή Διεθνούς Πολιτικής Οικονομίας, στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου που δημοσιεύτηκε στην Κυριακάτικη KONTRANEWS (24/5) σχετικά με τη συμμετοχή της χώρας μας στην Αναπτυξιακή Τράπεζα των BRICS.
Η πρόσκληση του Ρώσου Υφυπουργού των Οικονομικών για συμμετοχή της χώρας μας στην Αναπτυξιακή Τράπεζα των BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, Νότια Αφρική) έδωσε το έναυσμα για την έναρξη μιας ιδιαίτερα έντονης συζήτησης σχετικά με τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα μιας ενδεχόμενης συμμετοχής μας.
Εχω την εντύπωση ότι και σε αυτή την περίπτωση, όπως και σε πάρα πολλές άλλες, οι αντιδράσεις ήταν ακραίες στο βαθμό που τόσο οι υποστηρικτές της συμμετοχής όσο και οι αντιδρούντες σε αυτή ανέπτυξαν επιχειρήματα τα οποία μάλλον ξεπερνούν το πραγματικό πλαίσιο συνθηκών που διέπει τη συγκεκριμένη προσπάθεια.
Σκοπός, λοιπόν, αυτού του σύντομου κειμένου είναι η ανάδειξη των συστατικών στοιχείων αυτού του πλαισίου και η έστω και μικρή συνεισφορά, στη συζήτηση και το δημόσιο διάλογο που έχει αναπτυχθεί.
Πρώτον, η αποδοχή της διαδικασίας αξιολόγησης απο την ελληνική πλευρά για ενδεχόμενη συμμετοχή στη συγκεκριμένη Αναπτυξιακή Τράπεζα είναι πρός τη σωστή κατεύθυνση. Η Ελλάδα έχει ανάγκη συνομιλητών, συμμετοχής σε διεθνή fora, εξεύρεσης πρόσθετων λύσεων στα προβλήματά της και διεύρυνσης των διεθνών οικονομικών και πολιτικών συμμαχιών που μπορεί να αναπτύξει.
Δεύτερον, ο χαρακτήρας της συγκεκριμένης προσπάθειας είναι αναπτυξιακός. Βλέπω περισσότερο ένα εγχείρημα ανάπτυξης στοχευμένων επιχειρηματικών ιδιωτικών επενδύσεων με τη μορφή ενός Ανατραφοδοτούμενου Ταμείου (Revolving Fund) το οποίο θα ανακυκλώνει και θα διευρύνει τις δραστηριότητές του μέσα από κερδοφόρες πρωτοβουλίες που θα αναλαμβάνει.
Τρίτον, στο παραπάνω πλαίσιο , δύσκολα η Αναπτυξιακή Τράπεζα των BRICS θα υποκαταστήσει το ρόλο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου ως Δανειστή Υστατης Καταφυγής, δηλαδή του φορέα που θα έχει τη δυνατότητα να καλύπτει τα δημοσιονομικά ελλείματα χωρών που δεν είναι σε θέση να προσφύγουν στο εξωτερικό δανεισμό. Αν και η διακυρειχθείσα θέση της Αναπτυξιακής Τράπεζας είναι ότι θα υπάρχει και αυτή η δυνατότητα, είναι νομίζω κατανοητό ότι σε ένα αρχικό κεφάλαιο 50 δις δολλάρια που στην ανάπτυξή του μπορεί και να φθάσει τα 100 δις δολλάρια, μάλλον, το ποσοστό των πόρων που θα είναι διαθέσιμα προς τη κατεύθυνση της κάλυψης των δημοσιονομικών ελλειμάτων των χωρών που συμμετέχουν σε αυτή θα είναι περιορισμένο, ειδικά λαμβάνοντας υπόψιν το ιδιαίτερα οξύ πρόβλημα της χώρας μας.
Εν κατακλείδι , θεωρώ ότι η συμμετοχή της χώρας μας σε αυτή την προσπάθεια δεν πρέπει ούτε να συνιστά των ακρογωνιαίο λίθο της οικονομικής μας διπλωματίας και της εξωτερικής μας πολιτικής, ούτε όμως θα πρέπει να λιθοβολιθεί.
Αντίθετα, πιστεύω ότι μια ισσοροπημένη προσέγγιση είναι παραπάνω από αναγκαία. Η Ελλάδα , πρέπει να συνομιλεί με μια ομάδα χωρών που παίζουν σημαντικό ρόλο στο παγκόσμιο οικονομικό και πολιτικό στερέωμα, να είναι σε θέση να αξιοποιήσει τις επενδυτικές ευκαιρίες που είναι δυνατόν να προκύψουν μέσα από τους πόρους της Αναπτυξιακής Τράπεζας και,τέλος, να μπορεί να απευθυνθεί σε αυτούς τους πόρους ως μια ακόμη εναλλακτική λύση στο δημοσιονομικό μας πρόβλημα, με ιδιαίτερα, όμως, περιορισμένες σε αυτή τη περίπτωση δυνατότητες.
Ενθαρρυντικό στοιχείο είναι η ανάληψη της ευθύνης των συζητήσεων για την ελληνική πλευρά, από τον Καθηγητή Παναγιώτη Ρουμελιώτη, έναν νυφάλιο και ιδιαίτερα έμπειρο άνθρωπο που είναι σε θέση να αξιολογήσει και, τελικά, να προσδιορίσει την ακριβή θέση της χώρας μας στο νέο αυτό περιβάλλον, όταν ωριμάσουν οι συνθήκες.
