Υπάρχει μια παραλία που βρίσκεται πολύ κοντά μας.Μια παραλία που φέρει το όνομα μιας γυναίκας.Η παραλία αυτή βρίσκεται σε μια περιοχή ευλογημένη από τη Φύση, τους Θεούς και τους ανθρώπους.
Είναι η παραλία Μαρίκες, αποκαλούμενη και παραλία του Νηρέα, ιδιαίτερα αγαπημένη σε μικρούς και μεγάλους.
Οι Μαρίκες της μνήμης και της ιστορίας.
Το όνομα της συνδέεται με την Μαρίκα Χίλμπερτ.
Η Μαρίκα και η Κατίνα Χίλμπερτ.
Δύο αδελφές, αυστριακής καταγωγής.
Ήρθαν από την Πόλη μετά το 1920.
Μαζί με τον αδελφό τους, το Θανάση, αγόρασαν μια έκταση 100 στρεμμάτων σε τούτη την έρημη γωνιά της Ραφήνας.
Λίγα χρόνια αργότερα θα κτίσουν το περίφημο σπίτι στην άκρη της παραλίας.
Το σπίτι της οικογένειας Χιλμπερτίδη, το οποίο κτίστηκε μετά τα μέσα στης δεκαετίας του ’20 στην έρημη παραλία που αργότερα θα έπαιρνε το όνομα “Μαρίκες”.
Ο Βαγγέλης Χιλμπερτίδης είναι ο συνεχιστής της ιστορίας της Μαρίκας και της Κατίνας Χίλμπερτ.
Μια ζωντανή ιστορία 90 τόσων χρόνων.
Το 1941-1942, οι ιταλοί θα κτίσουν εδώ πολυβολεία, ενώ ένα τούνελ θα συνδέσει την χερσόνησο του Ασκηταριού, ή Κροκόδειλου, με το Οχυρό της Ραφήνας.
Οι ιταλοί, οι γερμανοί, τα πολυβολεία, οι ξεχασμένοι κάλυκες.
Σάββατο, 17 Μαΐου 2014.
Εξόρμηση στο Ασκηταριό της μνήμης και της ιστορίας με μαθητές του 1ου Γενικού Λυκείου Ραφήνας.
Ο Γιώργος Αλεξανδρής, μαθητής της Β’ Λυκείου του 1ου ΓΕΛ Ραφήνας, ανακαλύπτει έναν ξεχασμένο κάλυκα ανάμεσα στα αμάραντα.
Θα τον καθαρίσει και θα αποκαλυφθεί ότι έχει πάνω του χαραγμένη μια χρονολογία “1938”.
Ένα υπόλειμμα μιας γερμανικής σφαίρας στον πρωτοελλαδικό οικισμό του Ασκηταριού.
Ένας κάλυκας που κουβαλά το δικό του κομμάτι ιστορίας.
Ο μαθητής Γιώργος Αλεξανδρής ανακαλύπτει έναν ξεχασμένο κάλυκα ανάμεσα στα αμάραντα κατά τη διάρκεια περιβαλλοντικής εξόρμησης στις Μαρίκες και το Ασκηταριό.
Η ιστορία. όμως, είναι πολύ μεγάλη. Πολλά πολλά χρόνια πριν, κάπου στα 3000-2800 π.Χ, άνθρωποι που ήρθαν εδώ, πιθανόν από τις Κυκλάδες, θα κτίσουν τον Πρωτοελλαδικό Οικισμό που οι αρχαιολόγοι αποκαλούν Πρωτοελλαδικό Οικισμό του Ασκηταριού.
Ο Δημήτρης ο Θεοχάρης, ο αρχαιολόγος από τη Σκύρο, ήταν ο άνθρωπος που έφερε στο φως τον ξεχασμένο κόσμο του Ασκηταριού.
Από το 1954, και μετά τη μετάθεση του Δημήτρη Θεοχάρη στη Θεσσαλία, ο κόσμος του Ασκηταριού βυθίστηκε ξανά στη λήθη του χρόνου.
Εκθέματα του Ασκηταριού με αριθμούς 7-10: “Ραμφόστομες φιάλες (κύμβες ή σαλτσιέρες) από το Ασκηταριό της Ραφήνας (2800-2300 π.Χ.)”
Τελευταία, οι αρχαιολόγοι επιδιώκουν να πιάσουν ξανά το μίτο που οδηγεί απεθείας στην Πρωτοελλαδική εποχή.
Μακάρι να τα καταφέρουν.
Και, βέβαια, η φύση είναι τόσο ζωντανή που συναγωνίζεται επάξια την ίδια την ιστορία.
Η φύση που πάντα αντιστέκεται.
Οι άρκευθοι, ή θαλασσόκεδροι, του ειδους Juniperus oxycedrus.
Τα βένια, του είδους Juniperus phoenicia.
To βένιο, ή φίδα, ή θαμνοκυπάρισσσο, ή αγριόκεδρος, του είδους Juniperus phoenicia στην παραλία Μαρίκες.
Στην ιστοσελίδα http://www.greekflora.gr/el/flowers/0322/Juniperus-phoenicea διαβάζουμε:
“Αντίθετα με τον Juniperus oxycedrus ο Γιουνίπερος ο φοινικικός έχει φύλλα βελονοειδή που στα ώριμα φυτά είναι λεπιοειδή και μοιάζουν μ’ αυτά του κυπαρισσιού. Το φυτό έχει βλαστούς διακλαδισμένους από τη βάση και συνήθως δίνει την εικόνα θάμνου, παρ’ όλο που το ύψος του μερικές φορές ξεπερνά τα 4μ. Οι σφαιρικοί καρποί είναι πράσινοι που κοκκινίζουν όμως κατά την ωρίμανση. Συνήθως κοντά στη θάλασσα και σε μεσογειακούς θαμνώνες”.
Οι ασπάλαθοι του Γιώργου Σεφέρη.
Ο περίφημος Ασπάλαθος του Σεφέρη. Το είδος ονομάζεται Calicotome villosa.
Οι αγριοβιολέτες.
Αγριβιολέτες του είδους Matthiola tricuspidata μπροστά από το παλιό ιυταλο-γερμανικό πολυβολείο.
Τα σχίνα και τα πουρνάρια.
Οι αμμοθίνες.
Οι αλίφωνες, ή αλλιώς Centaurea spinosa
Το ακανθώδες φυτό Centaurea spinosa στην παραλία Μαρίκες.
Τι άλλο θα μπορούσε να ζητήσει κανείς;
Όλα θα μπορούσαν να μοιάζουν ιδανικά, αλλά οι βάρβαροι πάντα καιροφυλακτούν.
Ακούγεται ότι υπάρχει μια διεκδικούμενη έκταση 45 στρεμμάτων μεταξύ των πρώτων σπιτιών του Νηρέα και της παραλίας.
Αλήθεια ή ψέματα;
Το ακανθώδες φυτό Centaurea spinosa στην παραλία Μαρίκες.
Ποιος μπορεί να διεκδικεί τις αμμοθίνες και τους άρκευθους;
Ποιος θέλει να ξεπουλήσει όσο-όσο την όαση στις Μαρίκες;
Μακάρι όλα αυτά να είναι απλά και μόνο κάποιες φήμες.
Αν, όμως δεν είναι;
Χρειάζεται επαγρύπνηση.
Οι βάρβαροι σίγουρα δεν είναι μια κάποια λύση.
Η ανάγκη γίνεται ιστορία και η ιστορία παραμένει πάντα ο μόνος σίγουρος οδηγός.
Τόποι, όπως οι Μαρίκες και το Ασκηταριό, μόνο βιωματικά μπορεί κανείς να τους προσεγγίσει για να τους ανακαλύψει σταδιακά.
Ο Γιώργος Τζανίνης, ο Γιώργος Αλεξανδρής, ο Σωτήρης Τσιρώνης και ο Ιάκωβος Τζιώτης, μαθητές του ΓΕΛ Ραφήνας, ακολουθούν τα βήματα της ιστορίας κατά τη διάρκεια περιβαλλοντικής εξόρμησης στης Μαρίκες και το Ασκηταριό.
Περιβαλοντική εξόρμηση με μαθητές του 1ου ΓΕΛ Ραφήνας στο Ασκηταριό και τις Μαρίκες τον Απρίλιο του 2014.
Τα αγριολούλουδα και τα ξεχασμένα πολυβολεία.
Οι μυρωδιές της άνοιξης και το αποτύπωμα της ιστορίας.
Η Ειρήνη Κοντέλη, η Φωτεινή Μανώλη, ο Δημήτρης Ζεγγίνης, μαθητές του ΓΕΛ Ραφήνας, ακολουθούν το ίδιο πάντα μονοπάτι της μνήμης και της ιστορίας.
Περιβαλοντική εξόρμηση με μαθητές του 1ου ΓΕΛ Ραφήνας στο Ασκηταριό και τις Μαρίκες τον Απρίλιο του 2013.
Ας έχουν όλοι κατά νου ότι για να διατηρηθεί τούτη η μικρή όαση θα χρειαστεί μεγάλη προσπάθεια.
Τα “φιλέτα γης” ανοίγουν την όρεξη σε ντόπιους και ξένους “επενδυτές”. ειδικά μάλιστα σε δύακολους καιρούς όπως αυτούς που σήμερα ζούμε.
Αντώνης Λαζαρής
