Εκείνο τον καιρό περιοδεύοντες βοσκοί πουλούσαν τα αρνιά ζωντανά πριν το Πάσχα στην προσφυγική συνοικία μας. Θυμάμαι τα κουδουνίσματα από μακριά την ώρα του μεσημεριανού φαγητού.
Τραβώ την ποδιά από το λαιμό, πηδώ στο μωσαϊκό και τρέχω έξω.
Το κοπάδι στρίβει ανηφορίζοντας το στενό, ασφαλτοστρωμένο δρόμο μας.
Δεν είναι ψεύτικα λευκά αρνάκια με κόκκινες κορδέλες όπως στις βιτρίνες των μαγαζιών. Είναι τεράστια για το μπόι μου με προβιές σκουροκίτρινες, και αψιά μυρωδιά που κινεί τα ρουθούνια. Ξοπίσω ο τσοπάνος δίχως κάπα μα με γκλίτσα στον ώμο.
Τι θαυμάσιο θέαμα! Τι σημαντικό γεγονός τόσα πρόβατα έξω απ’ το σπίτι.
Με το πρόσωπο έκθαμβο στέκομαι στο πλατύσκαλο. Λαχταρώ ένα. Αγνοώ τη μοίρα του, την οποία θα πρέπει να πολεμήσω.
Το φαντάζομαι να βοσκά στην τσιμεντένια αυλή μας. Γυρίζω στο τραπέζι της κουζίνας αγανακτισμένος με τον πατέρα μου που συνεχίζει αδιάφορα το φαγητό του. Είμαι πιεστικός κι επιτέλους απειλές και παρακάλια πιάνουν τόπο.
Νικητής αρπάζω το νόμισμα και, σφίγγοντάς το στο χέρι, τρέχω να προλάβω το κοπάδι πριν είναι αργά.
Ο τσοπάνος με τη γκλίτσα στον ώμο ακούει τις φωνές δυο στενά παρά πάνω. Κοντοστέκεται στον ανήφορο. Προγκά τα πρόβατα να σταματήσουν με ένα εξαίσιο γουργουρητό του ουρανίσκου και των χειλιών του. Το κοπάδι υπακούει. Προτάσσοντας θριαμβευτικά το νόμισμα, φτάνω επιτέλους.
Το παίρνει, κατεβάζει τη γκλίτσα απ’ τον ώμο, το κοιτάζει με περιέργεια. Είναι μια δεκάρα. Θυμάμαι την τρύπα στη μέση.
Με μια κραυγή την πετά βίαια στο δρόμο. Και με ένα καινούργιο πρόγκημα δίνει στο κοπάδι την ανάλογη εντολή.
Τον κοιτώ αποσβολωμένος. Μαζεύω τη δεκάρα από χάμω προσπαθώντας να καταλάβω τι δεν είναι σωστό.
Ευάγγελος Μαυρουδής
19/7/2015
