Μάθαμε στην ιδέα πως γύρω από την Ομόνοια υπάρχει ένα τεράστιο, αόρατο «μην πλησιάζετε», για όσους θέλουν να κοιμηθούν ένα ή περισσότερα βράδια εκεί.
Ένα από τα πιο κεντρικά σημεία της Αθήνας, το οποίο λίγο μετά τη δεκαετία του ’80 έζησε μια εποχή παρακμής, σήμερα προσπαθεί να συμβαδίσει με τις αλλαγές που επιτάσσει το συνολικό gentrification της πόλης.
Ένας 51χρονος τουρίστας από την Σκωτία, που έμεινε σε ξενοδοχείο της Ομόνοιας, έγραψε στη σελίδα GreeceTravel του Reddit τις εντυπώσεις του. Αξίζει να τις καταγράψουμε.
«Η καθαριότητα της περιοχής δεν έχει μεγάλες διαφορές από αυτό που συναντάς σε κάθε μεγάλη πόλη. Η καθαριότητα της Αθήνας σε μεγάλο βαθμό, οφείλεται στους κατοίκους και στον σεβασμό που δείχνουν.
Για παράδειγμα, αν πας στον Εθνικό Κήπο, δεν βλέπεις ούτε ένα σκουπίδι κάτω. Το ίδιο διαπίστωσα και στους περισσότερους κεντρικούς δρόμους. Σίγουρα υπάρχει πρόβλημα με το γκραφίτι».
Είναι η Ομόνοια αψεγάδιαστη; Όχι, αλλά δείξτε μου μια κεντρική περιοχή στην Ευρώπη που όντως είναι.
Μου έλεγαν πριν έρθω για τις άσχημες μυρωδιές. Στο διάστημα που έμενα στην Ομόνοια, με θερμοκρασία 36 βαθμών σε καθημερινή βάση, δεν μύρισα κάτι βρώμικο. (Οι χειρότερες μυρωδιές ήταν όταν περνούσαμε την ψαραγορά πηγαίνοντας στο Μοναστηράκι).
Όταν περνάς από φρεάτιο, σίγουρα θα μυρίσεις κάτι άσχημο, αλλά αυτό συμβαίνει παντού, ακόμα και στη Νέα Υόρκη»
«Ζητιάνοι και ναρκωτικά: Ναι, υπήρχαν ζητιάνοι, κυρίως έξω από το Μετρό, κάποιοι μάλιστα κρατούσαν και μωρά παιδιά. Εντούτοις, αυτό δεν είναι μοναδικό φαινόμενο στην Ομόνοια. Είδα επίσης πολλούς και στην Πλάκα, όσους βλέπω και στο κέντρο του Εδιμβούργου ή της Γλασκόβης.
Η ζητιανιά δεν ήταν επιθετική, δεν υπήρχαν συμμορίες που να θέλουν να μας τρομάξουν για να πάρουν τα λεφτά μας. Ένιωσα μόνο συμπόνοια γι’ αυτούς».
«Ναρκωτικά και βελόνες: Δεν είδα κάτι σχετικό στην Ομόνοια. Περπατήσαμε όμως στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, που είναι κοντά στην Ομόνοια, και στον δρόμο που ήμασταν, υπήρχαν άνθρωποι που φαίνονταν να κάνουν χρήση.
Δεν ήταν κάτι που θέλαμε να δούμε, αλλά ήταν εκεί, καθισμένοι κάτω, ούτε φώναζαν, ούτε ακολουθούσαν κανέναν».
«Για το μετρό, πριν έρθω στην Αθήνα, είχα ακούσει ότι ήταν ένα ημιφωτισμένο μπάχαλο, με ομάδες ληστών να κυκλοφορούν διαρκώς, γύρω από τουρίστες. Δεν το είδα ούτε αυτό.
Είναι πάρα πολύ φθηνό, εύχρηστο και αποτελεί έναν ιδανικό τρόπο για να γνωρίσεις την πόλη. Είναι επίσης αρκετά μοντέρνο, φωτισμένο και καθαρό».
«Επίσης μας είχαν προειδοποιήσει να μη φοράμε κοσμήματα, ακριβά ρολόγια και όχι μόνο. Επίσης, δεν αντιμετωπίσαμε ούτε με αυτό το θέμα κάποιο πρόβλημα. Είχα τη βέρα μου και το ρολόι μου (Omega Seamaster) στο χέρι, και δεν ένιωσα να με τσεκάρουν, να τραβάω την προσοχή αγνώστων, ή την ανάγκη να αφήσω κάτι στο ξενοδοχείο».
«Κάπου διάβασα για την Ομόνοια, αφού είχα πια γυρίσει στη Σκωτία, πως «αν ψάχνεις για προβλήματα, θα τα βρεις». Και ισχύει, όχι μόνο για την Ομόνοια, αλλά για κάθε πόλη. Είμαι σίγουρος πως και η Αθήνα έχει τα προβλήματα της.
Αν κοιτάς τη δουλειά σου, αν είσαι διακριτικός, θα περάσεις υπέροχα στην Αθήνα. Αν αποφασίσεις να περπατήσεις στις 2 τα ξημερώματα στους κακόφημους δρόμους της, τότε πιθανόν, θα έχεις μια διαφορετική εμπειρία».
Στο τέλος του μηνύματος του, ο Σκοτσέζος τουρίστας με χαρά, ανακοινώνει πως θα γυρίσει στην Ελλάδα, για να απολαύσει όσα έχει να προσφέρει το ελληνικό καλοκαίρι. Και θα ξαναπάει στην Ομόνοια.
Ίσως τελικά να μην έχουμε το μονοπώλιο της γκρίνιας για την καθημερινότητα των μεγαλουπόλεων μας.
reader.gr
