Από ευχές, αυτές τις ημέρες, άλλο τίποτα! Λόγια από συνήθεια, κενά ουσιαστικού περιεχομένου, αφηρημένες έννοιες και φραστικά στερεότυπα που μονότονα επαναλαμβάνονται κάθε χρόνο τέτοιες μέρες.
Ελπίδα, προσδοκία, αισιοδοξία, δημιουργικότητα, υπομονή, καρτερικότητα, για ένα καλύτερο αύριο, για καλύτερες μέρες κλπ, κλπ. «Εύχομαι…», «είθε να πάνε όλα καλά» και το κλασσικό: «Ε, την υγειά μας να’ χουμε πάνω απ΄ όλα…». Φυσικά και πρώτα είναι η υγεία.
Μα ανθρωπέ μου αν συμβαίνουν όλα αυτά, πως θα έχεις την υγειά σου. Τα ίδια επαναλαμβάνονται και φέτος, χωρίς καμία πρωτοτυπία, αλλά και χωρίς καμία συναίσθηση της πραγματικότητας.
Να ξεχάσουμε δηλαδή τα όσα συμβαίνουν σε αυτή την χώρα και να παραμυθιαζόμαστε μεταξύ μας. Όπως με τις αυξήσεις, την ακρίβεια, τα μπλε, κίτρινα, πράσινα τιμολόγια στο ρεύμα, τη φτώχεια, την ανεργία, τον Ερντογάν, την Τουρκία, τις «υποκύψεις», τα δυστυχήματα, τις γυναικοκτονίες, την οπαδική βία, τη βία στα σχολεία, στους δρόμους, μεταξύ ανηλίκων, την βία γενικώς και παντού.
Άλλη δουλειά δεν είχαμε, κάθε μήνα να αλλάζουμε πάροχο. Βάλτε πρώτα κύριοι, τους έξυπνους μετρητές, και μετά βλέπουμε. Μέχρι τότε κάντε μια ευχή να μην ακριβύνει η κιλοβατώρα.
Αμ το άλλο. Επειδή δεν μπορούν να πατάξουν την βία και να πάρουν ουσιαστικά μέτρα, μας στερήσανε το γήπεδο. Μπάλα γιοκ, λέει για δύο μήνες, δεν θα μπορείς να πας στο γήπεδο, μπας και συνετιστούμε. Ποιοι εμείς, που πάμε κάθε Κυριακή να διασκεδάσουμε βλέποντας μπάλα και τρώγοντας κανα βρώμικο μετά. Ποιος «εγκέφαλος» άραγε το σκέφτηκε αυτό. Και στο τέλος ξέρουμε… «ας ευχηθούμε να είναι το τελευταίο περιστατικό με βία» κλπ. κλπ.
Στέλνεις το παιδί σου στο σχολείο και μια συμμορία από ανήλικα κι αυτά, του κάνουν bulling, τον χτυπάνε, τον τραμπουκίζουν, τον εκβιάζουν. Δεν ξέρεις όταν σχολάσει, πως θα γυρίσει. Παιδιά είναι θα μου πεις. Ναι, αλλά έχουν γονείς, σπίτια, οικογένεια. Τι στην ευχή…
Και να ‘ταν μόνο αυτά…
Εγώ πάντως, υπό αυτές τις συνθήκες, ευχαριστώ, δεν θα πάρω. Με ευχές η πραγματικότητα δεν αλλάζει. Οι ελπίδες, οι προσδοκίες, η αισιοδοξία, για να αποκτήσουν ουσιαστικό περιεχόμενο, απαιτούν ένα κράτος δικαίου, μια κοινωνία με άλλα μυαλά. Κανένας από μηχανής Θεός δεν θα δώσει τις λύσεις που οφείλουμε εμείς οι ίδιοι, ως μονάδες και ως κοινωνικό σύνολο, ως πολίτες, να δώσουμε.
Ε λοιπόν όχι… Η ευχή που θέλω εγώ να δώσω σήμερα, στο ξεκίνημα μιας νέας χρονιάς, είναι «όχι άλλες ευχές»!!!
Του Βαγγέλη Ιωάννου
