Ήταν προχωρημένη η ώρα μετά τα μεσάνυχτα, Παρασκευή πλέον 02 Αυγούστου 2024, κι από το μυαλό μου πέρναγαν χίλιες σκέψεις. Η τηλεόραση έπαιζε κάτι, έτσι για να μην είμαι τελείως στα βουβά. Η μαμά ήταν διασωληνωμένη σε ένα θάλαμο του Νοσοκομείου Γεννηματάς, τα νέα ήταν άσχημα κι εμένα να μη με πιάνει ύπνος, με τίποτα.
Όταν χτύπησε το κινητό μου τηλέφωνο, στις δύο και τέσσερα λεπτά ακριβώς, κατάλαβα. Ωχ λέω μέσα μου, ήρθε το τέλος. Αναγνώρισα την κλήση. «Νοσοκομείο Γεννηματάς».
«Ο γιος της κυρίας Ιωάννου;»
«Ναι…», ψέλισα, περιμένοντας να μην ακούσω, αυτό που δεν ήθελα να πιστέψω.
«Δυστυχώς έχω δυσάρεστα νέα…»
Τα υπόλοιπα δεν έχουν νόημα. Η κυρά Λίτσα, η μεγάλη θυγατέρα του Παναγιώτη και της Σοφίας Ευθυμιάδη δεν είναι πια μαζί μας. Αυτό ήταν. Η μαμά πάει να συναντήσει τον μπαμπά, σε έναν άλλο κόσμο. Εκεί ψηλά, που τον λένε παράδεισο.
Οι σκέψεις πολλές, οι αναμνήσεις τόσων ετών άπειρες. Οι χαρές, οι λύπες, οι κόντρες μεταξύ γιού και μάνας συνήθεις και ουκ ολίγες. Και στο τέλος τι μένει; Ένα γαμώτο. Γιατί τώρα, θα μπορούσε αν δεν είχε κολλήσει κορονοϊό, αν ο οργανισμός δεν ήταν τόσο ταλαιπωρημένος από τόσες και τόσες αρρώστιες, αν η καρδιά ήταν πιο γερή, αν, αν, αν…
Τα λόγια παρηγοριάς σ αυτές τις περιπτώσεις, είναι ίδια ή σχεδόν ίδια από συγγενείς, φίλους και γνωστούς. «Ξεκουράστηκε», «να ζήσετε να την θυμόσαστε», «κουράγιο», «συλλυπητήρια»… Αυτά που λέω κι εγώ, κάθε φορά που συμβαίνει κάτι τόσο κακό.
Δέχτηκα πολλά μηνύματα και τηλεφωνήματα αγάπης, αληθινής αγάπης, και συμπαράστασης σ αυτές τις κρίσιμες ώρες που προσπαθώ να καταλάβω τι μου έχει συμβεί. Και πραγματικά σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου.
Την Δευτέρα 05 Αυγούστου και ώρα 11:00 το πρωί, θα πω το τελευταίο αντίο στη μαμά, μαζί με την οικογένειά μου, τους συγγενείς και τους φίλους μας -όσοι μπορείτε- στο εκκλησάκι της Παναγίτσας στη Ραφήνα, απέναντι από το κοιμητήριο. Και μετά την ταφή θα προσφερθεί καφές στο ξενοδοχείο «Αύρα».
Επιθυμία μας είναι αντί στεφάνων, στη μνήμη της μαμάς, να δοθούν χρήματα στο συσσίτιο που γίνεται στον Ιερό Ναό της Παντοβασίλισσας.
«Ξεκουράστηκε», λένε… Ίσως πράγματι να είναι κι έτσι. Εγώ πάντως έχασα τη μάνα μου!
Καλό ταξίδι μαμά…
Ο γιος σου
(Βαγγέλης Ιωάννου)
