Στην εκπομπή «Πάμε Δανάη» έδωσε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη ο Κώστας Αρζόγλου. Ο γνωστός ηθοποιός μίλησε για τη μεταθανάτια εμπειρία που είχε, τη φοβία του για τη θάλασσα μετά τον πνιγμό της μητέρας του, τις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετώπισε, αλλά και τα reality shows.
«Έκανα εκπτώσεις στην πορεία μου, δεν έχω μετανιώσει, όμως, καθόλου. Θα επέστρεφα σε καθημερινή σειρά. Τότε αμειβόμουν καλά από την τηλεόραση, αλλά αντιμετώπισα οικονομικές δυσκολίες. Τις οικονομικές μου δυσκολίες τις ευγνωμονώ λιγάκι γιατί με έκαναν καλύτερο. Τον αποτυχημένο ηρώα δεν τον είχα νιώσει ποτέ. Πάντα οι σκηνοθέτες με ζητούσαν για κάτι επιτυχημένο. Οι συνάδελφοί μου καλά κάνουν και ασχολούνται με την παρουσίαση εκπομπών.
Μιλώντας για το χώρο της τηλεόρασης, και αναφερόμενος στους Έλληνες παρουσιαστές αλλά και στα reality shows, ο Κώστας Αρζόγλου είπε: «Βλέπω λαθάκια που κάνουν οι παρουσιαστές. Υπάρχουν λαθάκια στα ελληνικά, λαθάκια ορθοφωνίας και όλες χορεύουν. Ακόμα και στα reality που είναι επιβίωσης, λείπει η φαντασία. Είναι ένα κατιναριό τυλιγμένο με σελοφάν. Είναι κάκιστη μυθοπλασία, ο συγγραφέας των μυθοπλασιών θα έφριττε. Βαριέμαι τα μαγειρικά reality».
Μιλώντας για τις δυσκολίες που έχει αντιμετωπίσει, και άλλες δουλειές που είχε αναγκαστεί να κάνει σε νεαρή ηλικία, ο Κώστας Αρζόγλου είπε: «Όταν δούλευα ως οικοδόμος, στις σκαλωσιές που κουβαλούσαμε τσιμέντα, έπαιρνα έναν τενεκέ γιατί ήμουν “τσιλιβήθρι”. Στο τέλος της εβδομάδας ο εργοδότης μού έδινε μισό μεροκάματο».
Ο Κώστας Αρζόγλου αναφέρθηκε και στο χαμό της μητέρας του, ο οποίος επηρέασε και τη σχέση του με τη θάλασσα: «Έχω μια αμφίθυμη σχέση με τη θάλασσα, θέλω να είναι πάντα εκεί, αλλά δε θέλω να μπω γιατί έφυγε η μαμά μου από πνιγμό. Έχω κλειστοφοβία, μου έχει μείνει από τη χούντα, από το κελί. Σταμάτησαν την παράσταση και με συνέλαβαν».
Σχετικά με τη σοβαρή περιπέτεια υγείας που αντιμετώπισε, ο Κώστας Αρζόγλου μίλησε για τη μεταθανάτια εμπειρία που είχε όταν εγχειρίστηκε προκειμένου να αφαιρεθεί όγκος από τον εγκέφαλό του: «Στο Παρίσι, σε ένα τρένο, μια κοπέλα μου είπε “κι εγώ έκανα επέμβαση στον εγκέφαλο”. Της είπα “το φως το είδες;” και συνεννοηθήκαμε. Είναι μια μεταθανάτια εμπειρία. Είναι ένα περίεργο φως σαν να είσαι πάρα πολύ κοντά στον ήλιο, χωρίς να καίγεσαι. Το συναίσθημα είναι όπως όταν είσαι σε ένα μπαλκόνι, υποχωρεί το κιγκλίδωμα και ταυτόχρονα θέλεις να πέσεις και να πιάσεις τον τοίχο πίσω σου».
