Κανείς δεν ξέρει πώς βρέθηκε τριών μηνών κουτάβι, να περιφέρεται στην οδό Γεωργιάδη. Ίσως αναζητούσε τη βραχυπρόθεσμη λύση, να εξασφαλίσει ένα πιάτο φαγητό, ίσως πάλι είχε πιο μακροπρόθεσμους στόχους, να βρει ανθρώπους που θα τον φρόντιζαν για να τελειώνει μια και καλή με το καθημερινό άγχος της επιβίωσης.
Ήταν 2002, σε ένα Μάτι που δεν τον γνώριζε κανείς. Φτάσαμε 2024 κι «έφυγε» στο Μάτι που τον γνώριζαν όλοι, στα 22 του χρόνια, συντρίβοντας – πιθανότατα – κάθε ρεκόρ μακροζωίας για αδέσποτο ημίαιμο τσοπανόσκυλο που δεν πήγε ποτέ του σε γιατρό και δεν έβαλε ούτε μία αμπούλα έστω και για τις σκνίπες.
Ο Λάκης ξεκίνησε την περιπέτεια της ζωής του έξω από το σπίτι μιας οικογένειας που δεν του χαλούσε χατίρι. Έγινε φίλος με το τριών χρονών τότε κοριτσάκι κι αυτή η σχέση τον καθόρισε καθώς απέκτησε μια ιδιαίτερη επαφή με όλα τα παιδιά, ακόμα και αυτά που τον ταλαιπωρούσαν. Η συχνή έξοδος της οικογένειας για φαγητό και η δική του εμμονή να ακολουθεί, έφεραν τον Λάκη έξω από την Pizza Ena1 και κάποια στιγμή, στα τρία του χρόνια, αποφάσισε να μείνει και να μην ξαναφύγει. Έγινε ο φύλακας του μαγαζιού και ο προστάτης των παιδιών του Λάζαρου, που ήταν ο πιο στενός του φίλος και ο άνθρωπος που τον περιποιήθηκε όλη του τη ζωή.
Τα συνόδευε στην παραλία κι έμενε καρφωμένος δίπλα στην πετσέτα μέχρι να τελειώσουν το μπάνιο τους και όλοι μαζί να επιστρέψουν στο μαγαζί. Έτρωγε από ντολμάδες μέχρι παστίτσιο, έκανε τις βόλτες του, τις φιλίες του και πάντα επέστρεφε στο ίδιο σημείο. Παρότι άγριος με τα αρσενικά και όχι φιλικός με τις γάτες, ο Λάκης έχτισε γρήγορα τον μύθο του κι έγινε συμπαθής σε όλους. Ποτέ δεν διαμαρτυρήθηκε κάποιος επειδή στην αυλή του Ena1 καθόταν ένας μεγαλόσωμος καφέ σκύλος.
Στην πορεία των 22 χρόνων πέρασε πολλά και είδε ακόμα περισσότερα. Κανείς δεν θυμάται πόσες φορές χτυπήθηκε από μηχανάκι ή αυτοκίνητο (οι μόνες περιπτώσεις που τον έβλεπε γιατρός), αλλά όλοι θυμούνται πόσο ταλαιπωρημένος ήταν μετά τη φωτιά. Σώθηκε, μπαίνοντας στο υπόγειο του μαγαζιού, κάτω από ένα ψυγείο, μαζί με τη Νταίζη, τον σκύλο του Λάζαρου. Αυτή η φωτιά τού στέρησε το ταίρι του στη ζωή. Η Μάρθα, με την οποία ήταν για 10 χρόνια αυτοκόλλητος και πάντα την προστάτευε, επιβίωσε, αλλά δεν άντεξε και λίγο καιρό αργότερα πέθανε.
Μέχρι και πριν λίγο καιρό, υπέργηρος πλέον, ο Λάκης, τον οποίο αρκετοί έμαθαν και ως «ψηλό» ήταν μια χαρά. Πονούσαν τα πόδια του, αλλά ποτέ δεν το έβαζε κάτω. Σηκωνόταν το πρωί, πήγαινε για μπάνιο στο λιμάνι (η ρουτίνα του) κι όταν δεν ήταν έξω από το Ena1 ή το Locus δίπλα στον Μάκη που επίσης τον φρόντιζε, τον έβρισκες στην Κύπρου, να κάνει παρέα σε ένα ροτβάιλερ που ήταν μέσα από τα κάγκελα.
Πριν από περίπου δύο μήνες, έπαθε μια μόλυνση στα αυτιά. Πήρε αντιβίωση και την ξεπέρασε, αλλά ξανακύλησε. Κυριακή βράδυ, 18 Αυγούστου, έκανε βόλτα στην Ποσειδώνος. Σκυφτός και κουρασμένος αλλά μέχρι το τέλος δραστήριος.
Δευτέρα έκλεισε τα μάτια του και άφησε ένα μεγάλο κενό στο Μάτι, στον Λάζαρο, στον Μάκη και όλους όσοι τον νοιάστηκαν. Παρηγοριά τους ότι ο Λάκης έζησε ελεύθερος και πέθανε γεμάτος και ευτυχισμένος.
