Σε μήνυμα της η αναγνώστρια του iRafina.gr, Εβίτα Χατζηδάκη αναφέρεται σε όλα όσα συνέβησαν το μεσημέρι της Κυριακής στο Ζούμπερι Νέας Μάκρης, με τον 37χρονο που έχασε την ζωή του στην παραλία
Αναλυτικά στο μήνυμα της αναφέρει:
Η αλήθεια για την χθεσινή τραγωδία στο Ζούμπερι
Η Ελληνική σημαία που καμαρώνουμε κάθε μέρα στο παραλιακό σπίτι στα Καλάμια, στο Ζούμπερι ήταν τεντωμένη κοιτώντας την Πεντέλη. Θυμήθηκα τον πατέρα μου που μου μάθαινε πως να εκτιμώ την ένταση των ανέμων από την κλήση που έχει ένα ανεμούριο. Έχει φουρτούνα σήμερα σκέφτηκα, πάνω από από 20 μίλια άνεμος, καρφί ανατολικός…
Ο Γιώργος με την παρέα του επέμενε να κατέβουν από το σπίτι στην παραλία να παίξουν με τα κύματα. Ο Κωνσταντίνος, η Μαρία και η Μαριλένα είχαν έρθει από την Αθήνα για να κάνουν το πρώτο τους μπάνιο.
Ο κόσμος στην παραλία είχε τραβηχτεί πίσω πίσω για να μη βρέχεται από τα μεγάλα κύματα που έσκαγαν στην ακτή.
Ο Ανδρέας μαζί με άλλους μπαμπάδες είχε το νου του στα μικρά παιδιά που κάνανε body surf.
Εγώ με τα τρία μεγάλα ανήψια μου πήγαμε να απολαύσουμε με προσοχή το μπάνιο μας λίγο πιο βαθιά.
«Νονά τι ωραία που κάνουμε μαζί το πρώτο μας μπάνιο στο Ζούμπερι» είπε η Μαρία που μόλις τελείωσε με επιτυχία τις εξετάσεις του μεταπτυχιακού της. Είμασταν τόσο χαρούμενοι όλοι. Είχαμε όμως και την έννοια του καιρού γιατί είδαμε αμέσως πως μας παρέσερνε η θάλασσα. Τα ξέρουμε τόσα χρόνια αυτά τα νερά. Βλέπαμε ότι η θάλασσα έσκαγε στη στεριά και γύρναγε προς τα πίσω. Εδώ στο Ζούμπερι, όταν φυσάει ανατολικός, το κύμα χτυπάει τη στεριά και κάνει αντιμάμαλο όπως λένε οι ναυτικοί, δηλαδή παλινδρομεί με φορά αντίθετη από αυτή του ανέμου.
Ακούμε ξαφνικά «βοήθεια» «βοήθεια». Εντοπίσαμε τον κύριο που φώναζε και είδαμε ότι βρισκόταν κάποιος άλλος κοντά του που όμως δεν αντέδρασε καθόλου. Μάλλον φοβήθηκε ο άνθρωπος και κινήθηκε προς την ακτή. Ο κύριος φώναζε, φαινόταν ότι ήταν πανικοβλημένος.
Ο Κωνσταντίνος άρχισε να κολυμπάει γρήγορα προς το μέρος του. Εγώ με τα άλλα δυο κορίτσια φτάσαμε δυο λεπτά αργότερα.«Βοήθεια, δεν μπορώ να βγω, με πήρε μέσα».
«Πως σε λένε;» του είπα, αλλά δεν απαντούσε στην αρχή. Φοβόμασταν μην έχει πάθει την καρδιά του. Τον ηρεμήσαμε όσο μπορούσαμε για να καταλάβει ότι δεν είναι μόνος του. Του εξηγήσαμε τι πρέπει να κάνει, πως να μας κρατάει για να μη μας βουλιάζει προς τα κάτω και ξεκινήσαμε τη μάχη με το θεριό.
Παλεύαμε μια ώρα μέσα στο νερό. Στο μεταξύ η Μαριλένα είχε βγει έξω να ειδοποιήσει βοήθεια από την ακτή. Ο Ανδρέας και ένας άλλος κύριος μας έφερε σωστικά και μια παιδική σανίδα. Βάλαμε τον άνθρωπο να ακουμπήσει να ξεκουραστεί και ξεκινήσαμε να τραβάμε το σκοινί προς τα έξω. Ο αέρας λυσσομανούσε. Τα κύματα πρέπει να ήταν περίπου δυο μέτρα εκείνη την ώρα. Είχαμε κουραστεί πολύ.
Σκεφτήκαμε ότι θα κάναμε μια τελευταία προσπάθεια να τον σώσουμε, και αν δεν αντέχαμε άλλο θα τον αφήναμε πίσω για να σωθούμε εμείς. Είχαμε εξαντληθεί. Φωνάζαμε και εμείς βοήθεια μήπως φανεί ναυαγοσώστης και διευκολύνει το έργο.
Ξαφνικά ακούμε έναν κύριο που βρισκόταν πιο βαθειά από εμάς να φωνάζει και αυτός «βοήθεια-βοήθεια» και έμοιαζε σα να έπινε νερό. Το κεφάλι του ήταν μια μέσα, μια έξω από το νερό. Η παραλία είχε κινητοποιηθεί. Είδαμε 1-2 ακόμα άντρες να έρχονται με σανίδες.
Ο Κωνσταντίνος του φώναζε «περίμενε φίλε, κρατήσου λίγο είμαστε μακριά εμείς και δεν μπορούμε να σε φτάσουμε. Κοίτα έρχονται άλλοι από την ακτή, κρατήσου φίλε»!
Ήταν νεαρός, με μεγάλα μάτια. Φώναζε απελπισμένα «βοήθεια» και εμείς δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα. Τα κύματα δεν αστειεύονταν.
Είχαμε φτάσει κοντά στην ακτή όταν ένας κύριος ήρθε προς τα εμάς. Του είπα «σε παρακαλώ, ανέλαβε να τραβήξεις εσύ τα τελευταία μέτρα, εμείς δεν αντέχουμε άλλο». Τα παιδιά βγήκαν. Εγώ πάλευα ακόμη γιατί βρέθηκα να με πετάει προς τα βράχια ακόμα και εκεί που πάταγα. Με ψυχραιμία και αργές κινήσεις κολυμπούσα για να βγω. Βλέπω τον Ανδρέα να με κοιτάει με αγωνία για να δει αν χρειάζομαι βοήθεια. Ήταν σε ένα σημείο που είχε μαζευτεί πολύς κόσμος. Ήταν εκεί ο άλλος νεαρός που είχαν τραβήξει έξω. Ξαφνικά είδα τον Ανδρέα να του κάνει μαλάξεις, πάλευαν να τον σώσουν μαζί με μια κυρία που του έβαζε αέρα στο στόμα. Μετά ακούστηκαν οι σειρήνες, το 166 με τον απαιτούμενο εξοπλισμό. Ο απινιδωτής του 166 δεν δούλευε… Τον πάλαιψαν επί τόπου με επιπλέον μαλάξεις. Μετά από λίγο τον έβαλαν στο φορείο και τον πήραν. Ο Ανδρέας ακολουθούσε αμίλητος. «Τον προλάβατε» τον ρώτησα. Δεν απάντησε.
Ο κ. Κυριάκος ήταν πλέον καθισμένος σε μια καρέκλα κάτω από το αλμυρίκι, σοκαρισμένος, αλλά ζωντανός.
Του είπαμε να ειδοποιήσουμε την οικογένεια του να τον παραλάβει. «Χίλια ευχαριστώ παιδιά. Δεν κατάλαβα πως με πήρε μέσα. Χίλια ευχαριστώ». Ο άνθρωπος ήταν τουλάχιστον ζωντανός.
Στην ακτή συζητούσαν για το ναυαγοσώστη που φάνηκε κάποια στιγμή όσο εμείς παλεύαμε μέσα και δήλωσε αδυναμία να βοηθήσει. Ούτε σωστικά, ούτε σκάφος..
Οι ειδήσεις λένε ότι βοήθησε ο ναυαγοσώστης.. τι να πω!
Επίσης δεν ξέρω γιατί μέχρι πρόπερσι υπήρχε πύργος με ναυαγοσώστη και εξοπλισμό κοντά στα Καλάμια και ξαφνικά εξαφανίστηκε. Είναι γνωστό ότι με τη συνέπεια δεν τα έχουμε καλά σε αυτόν τον τόπο. Αλλά γιατί πρέπει να κινδυνεύουν και να χάνονται ζωές για να κινητοποιούνται οι αρμόδιοι;
Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουν αυτό που ζήσαμε, αλλά ούτε και τον πόνο για τον άνθρωπο που χανόταν μπροστά μας αβοήθητος. Και ένα μεγάλο γιατί… Οι ειδήσεις μίλησαν για αδιευκρίνιστες συνθήκες. Ας αποφανθεί η ανακριτική διαδικασία, η οποία όμως, ότι και αν κάνει δεν θα τον φέρει ποτέ πίσω. Ας είναι αυτός το τελευταίο θύμα από τους 300 που πνίγονται κάθε χρόνο.
Θερμά συλλυπητήρια στην οικογένεια του.
