Το βράδυ της Πέμπτης (13/6) στο προαύλιο του 4ου Δημοτικό Σχολείο Ραφήνας ταξιδέψαμε πίσω στο χρόνο, γυρίσαμε στην αγνή εποχή, τότε που παιδιά ακόμη μας έπιανε η μάνα απ το χέρι και μας πήγαινε στο θερινό σινεμά της γειτονιάς και στον ασπρισμένο τοίχο της διπλανής πολυκατοικίας ξεδιπλώνονταν ασπρόμαυρες σκηνές κι ολούθε μύριζε γιασεμί και νυχτολούλουδο και τα τζιτζίκια διαλαλούσαν την εποχή και το ζευγάρωμα τους.
Τέτοιες στιγμές ζήσαμε ανάμεσα σ ευτυχισμένα, χαμογελαστά παιδιά που με τη ζωντάνια και το κέφι της ηλικίας τους αναβίωσαν με μπρίο σκηνές του παλιού ελληνικού κινηματογράφου βγάζοντας γέλιο μεχρι δακρύων που έλεγες, μα πού στο καλό κρύβονταν τέτοια ταλέντα!
Είδα το Γιώργο Κωνσταντίνου ν ακούει το αξέχαστο “σκασμός εσύ Αντωνάκη μου,” τον Κώστα Βουτσά να τραγουδάει “φσιτ μπόινκ” και τη (Αλίκη Βουγιουκλάκη στην κόρη μου τη σοσιαλίστρια) και και και…
Όρθιοι χειροκροτούσαμε όλοι στο τέλος της γιορτής και μου μείνε η αίσθηση ότι αυτό που έζησα συνέβαινε στην αυλή του σπιτιού μου μ όλη την οικογένεια μαζεμένη κι αγαπημένη.
Κι έτσι μ αυτή τη χαρά κατάλαβα πως μπήκε πια το καλοκαίρι με ένα δροσερό αεράκι να φυσάει μέσα μου όσο κι αν έξω το θερμόμετρο έδειχνε 40 πλην!
