Tο έργο της Λείας Βιτάλη είναι εμπνευσμένο από τον πρόωρα χαμένο «πρίγκιπα του ελληνικού ροκ».
Η Λεία Βιτάλη εμπνέεται από τη μουσική πορεία και τη ζωή του Παύλου Σιδηρόπουλου, μια ελληνική ροκ φιγούρα που αγαπήθηκε και αγαπιέται από γενιές και γενιές, και με συγκίνηση και χιούμορ μας αφηγείται την ιστορία του Λέο, ο οποίος οδεύει από την απόλυτη ελευθερία και τον ασυμβίβαστο έρωτα στην αυτοκαταστροφή, ο ακριβώς και ο Σιδηρόπουλος.
Οικογενειακό περιβάλλον, ουσίες, μουσικές, έρωτας και στο κέντρο ένας νέος άνδρας που ανυπομονεί να φθάσει στην κορυφή, την οποία δεν θα απολαύσει για πολύ καθώς θα «φύγει» γρήγορα νικημένος, από τους προσωπικούς του δαίμονες…
Βρισκόμαστε στην Ελλάδα του ’80. Σε μια ροκ συναυλία. Ο ήρωας θα ξεπεράσει τα όρια και θα αφήσει την τελευταία του πνοή πάνω στη σκηνή. Ποιος είναι; Τι ζητούσε από τη ζωή και πώς έφτασε εκεί; Στα τρία λεπτά που μεσολαβούν από τη ζωή στον θάνατο περνάει από μπροστά του όλη του η ζωή σαν ταινία του σινεμά.
Το έργο κάνει πρεμιέρα την Κυριακή 24 Μαρτίου στο θέατρο Αργώ.
Η ίδια η συγγραφέας του έργου, Λεία Βιτάλη, μας δίνει το στίγμα του Rock Story λέγοντας: «Το Rock Story είναι εμπνευσμένο από τον Παύλο Σιδηρόπουλο. Ο Παύλος είναι θρύλος. Δεν θα τελειώσει ποτέ. Και τώρα είναι ίσως ακόμη πιο σύγχρονος. Υπήρξε ένας επαναστάτης στην εποχή του, έφερε το νέο και το εξελλήνισε στη μουσική σκηνή κι ας μη γινόταν αποδεκτό το ροκ στην εποχή του ως πολύ αντιδραστικό. Ήταν ο μεγάλος ονειροπόλος που το σύστημα τον απέρριπτε και τον κέρδισαν οι ουσίες».
Περιγράφοντας την υλοποίηση της έμπνευσής της, η συγγραφέας εξηγεί: «Όταν άρχισα να σχεδιάζω στο μυαλό μου το Rock Story, πίστευα ότι θα έγραφα την ιστορία ενός ροκ σταρ. Έβλεπα μπροστά μου την εικόνα ενός νέου ανθρώπου να τα δίνει όλα πάνω στη σκηνή. Να πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα. Να αναζητά την απόλυτη ελευθερία. Να ονειρεύεται την επανάσταση. Και τον αυθεντικό έρωτα. Γιατί αυτό είναι το ροκ. Όχι απλώς μια μουσική αλλά στάση ζωής. Τουλάχιστον για τη δική μου «αμαρτωλή» γενιά. Όμως το Rock Story ήταν για μένα και αφορμή να μιλήσω και για κάτι άλλο που με έκαιγε. Το Rock Story, πιστεύω, είναι τελικά κάτι πιο πολύπλευρο από τη μαγεία του ροκ».
«Μια συνεχής πάλη για το σπάσιμο του κατεστημένου»
Μιλώντας για τις εικόνες που δημιουργούνταν κατά τη συγγραφή του έργου, η Λεία Βιτάλη περιγράφει: «Γράφοντας άρχισαν να ξεπετάγονται εικόνες οικογενειακής “ευτυχίας” (!) που σφράγισαν τον Λεό, τον ήρωα του έργου. Εμφανίστηκαν εικόνες δρόμου μέσα σε πλήθος που κυνηγιόταν από τανκς, ύστερα απελπισμένοι έρωτες που έσβηναν σε θαλασσοδαρμένες ακρογιαλιές… Ένας αληθινός κατακλυσμός από εικόνες, αισθήσεις, συναισθήματα, οδύνη, φόβο και πάθος. Μια συνεχής πάλη για το σπάσιμο του κατεστημένου που έχει αποδείξει ότι αποκλείει την ευτυχία του ανθρώπου».
Ποια μυστικά κρύβει το Rock Story; Η απάντηση έρχεται από τη συγγραφέα: «Στην πραγματικότητά μας η εποχή του ροκ είναι η εποχή της νιότης μας, της ιδεολογίας, της επανάστασης, των ψευδαισθήσεων. Μια αγαπημένη εποχή που την κουβαλάμε μέσα μας όσοι τη ζήσαμε. Συγχρόνως όμως το “Rock Story” είναι ένα βαθύτατα ψυχολογικό έργο που αναφέρεται στις ανθρωποφαγικές σχέσεις μέσα στην ταλαιπωρημένη από κάθε είδους προβλήματα ελληνική οικογένεια όπου η βία, κρυφή και φανερή, βιάζει σε πάρα πολλές περιπτώσεις την προσωπικότητα των νεαρότερων μελών της σπρώχνοντάς τους στα άκρα».
Τί είναι το Rock Story για τη δημιουργό του: «Για μένα εντέλει το Rock Story είναι μια ξέφρενη πορεία από την απόλυτη ελευθερία και τον ασυμβίβαστο έρωτα στην μετωπική σύγκρουση με τον θάνατο. Με όχημα το σώμα του ήρωά, το όνειρο και τη ροκ μουσική».
Τη σκηνοθεσία της παράστασης υπογράφει ο Γιάννης Καραχισαρίδης ο οποίος αναφερόμενος στο ροκ ως είδος μουσικής και στάση ζωής σημειώνει: «Είναι πλέον κοινώς παραδεκτό ότι το Rock δεν είναι μόνο μουσική, αλλά και τρόπος ζωής. Ήταν η απάντηση στον καθωσπρεπισμό. Ένα κίνημα που εκφράστηκε μέσα από τη μουσική, αλλά ταυτόχρονα ήθελε να σπάσει τα δεσμά των κανόνων της καθημερινής ζωής. Τα “πρέπει” μιας κοινωνίας που κατακτούσε την ευμάρεια βρήκαν τον αντίλογο τους. Οι γενιές κυρίως του ΄60 και του ΄70 αναζήτησαν τα μονοπάτια ενός είδους κοινωνικής απελευθέρωσης. Αναζήτησαν μια ψυχαναλυτική ελευθερία. Απασφάλισαν με κάποιον τρόπο το υποσυνείδητο, αρνούμενοι να το καταπιέζουν. Οι ανοιχτές δυτικές κοινωνίες πολύ γρήγορα αποδέχτηκαν την αντιλογία των νέων και από τη δεκαετία του ΄80 το Rock έγινε πλέον mainstream. Αλλά το Rock, παρ’ όλη την ενσωμάτωση, παραμένει το σύμβολο του αντικομφορμισμού. Και χαρακτηρίζει όσους δεν βολεύονται με τα τετριμμένα και αναζητούν το νόημα σε πιο δύσβατες διαδρομές».
Ο άνθρωπος πίσω από το σύμβολο
Για το έργο της Λείας Βιτάλη ο σκηνοθέτης αναφέρει: «Το έργο της Λείας Βιτάλη επιδιώκει να εξερευνήσει αυτόν τον κόσμο, τον κόσμο του Rock. Είναι εμπνευσμένο από την προσωπικότητα του Παύλου Σιδηρόπουλου που ήταν το κατ’ εξοχήν rock symbol της δεκαετίας του ΄80. Αλλά το έργο δεν αποθεώνει το σύμβολο, ψάχνει τον ίδιο τον άνθρωπο. Μέσα από γεγονότα, συγκρούσεις, πίκρες και χαρές. Μέσα από μια απλή ιστορία. Το έργο αποκαλύπτει ότι ο αντικομφορμισμός δεν είναι μια ξένοιαστη λεωφόρος, αλλά ένα στοίχημα που χάνεται και κερδίζεται την κάθε στιγμή. Κι ότι η καθημερινή αντίσταση στη συνηθισμένη καθημερινότητα είναι μια περιπέτεια. Ένα βάρος που πότε μπορείς και το σηκώνεις και πότε υπερισχύει της δικής σου αντοχής».
Όσο για το πού εστιάζει το έργο, ο Γιάννης Καραχισαρίδης εξηγεί: «Το έργο εστιάζει και στο βασικό τοπίο της σύγκρουσης, που ήταν η οικογένεια. Την εποχή που το Rock εισέβαλε στη ζωή των νέων προκάλεσε μια έντονη ενδοοικογενειακή διαμάχη κι αυτό που σήμερα ονομάζουμε “σύγκρουση γενεών” με τίποτα δεν μοιάζει με τη φωτιά που ξεπήδησε από την εξέγερση του Rock. Οι προηγούμενες γενιές που βγήκαν από την καταστροφή του τελευταίου μεγάλου πολέμου, προσπάθησαν μέσα από τα ερείπια να προσεγγίσουν την ευμάρεια. Την ήσυχη και τακτοποιημένη ζωή. Και κάπου εκεί ήρθε η ανήσυχη νεολαία του ΄60 και του ΄70 να ξεθεμελιώσει αυτές τις αρχές κι αυτές τις επιδιώξεις. Η Λεία Βιτάλη στο έργο της ξεδιπλώνει την οικογένεια του εξεγερμένου. Και καταγράφει τις αγωνιώδεις στιγμές, όπου και οι δύο γενιές, δεν συγκρούονται μόνο, αλλά προσπαθούν να προσεγγίσουν η μία την άλλη. Προσπαθούν να καταλάβουν τι ακριβώς συμβαίνει».
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Γιάννης Καραχισαρίδης
Πρωταγωνιστούν : Αιμιλία Υψηλάντη,Γιώργος Ζιόβας, Βασίλης Παναγιωτίδης, Δήμητρα Βαμβακάρη, Έλια Βεργανελάκη
Σκηνικά Κοστούμια:Χριστίνα Κωστέα
Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Boηθός σκηνοθέτη: Νίκη Σπανού
Πληροφορίες:
Θέατρο Αργώ, Ελευσινίων 15, Αθήνα, Στάση Μετρό Μεταξουργείο
Τηλέφωνο : 210 5201684
Από την Κυριακή 24 Μαρτίου έως και τις 21 Απριλίου
Ημέρες & Ώρες παραστάσεων:
Δευτέρα: 21:00
Τρίτη: 21:00
Τετάρτη: 21:00
Τιμές εισιτηρίων:
Γενική είσοδος:15 €
Μειωμένο:12 €
Προπώληση εισιτηρίων: viva.gr και στο ταμείο του θεάτρου.
Πηγή: reader.gr
