“22/7/2002, ο πατέρας έφευγε για το στερνό ταξίδι”, έγραψε χθες ο Σπύρος Μικρόπουλος στο fb και αναρτώντας αυτές τις δύο μοναδικές φωτογραφίες του πατέρα του Θόδωρου Μικρόπουλου, ξύπνησε την μνήμη μας.
Λόγω της επικαιρότητας και της συνεχούς ροής της ειδησεογραφίας κυρίως με τις φωτιές που σβήνει η μία, κι ανάβει η άλλη, ή τοποθέτηση ή η αναφορά που ήθελα να κάνω με πήγε πίσω 24 ώρες! Ζητώ συγχώρεση από τον Σπύρο και πιστεύω ότι έχω την κατανόησή του.
Για τον κυρ-Θόδωρο σίγουρα πάρα πολύς κόσμος στην Ραφήνα θα ‘χει πλείστες αναμνήσεις, όπως κι έναν καλό λόγο να πει. Άλλωστε ο συγκεκριμένος άνθρωπος ήταν ένας αγωνιστής, που ασχολήθηκε με τα κοινά, που ασχολήθηκε με τον αθλητισμό, που έβαλε το λιθαράκι του σ αυτόν τον τόπο. Καταλαβαίνω ότι ίσως είμαι ο τελευταίος που μπορεί να ομιλεί για τον Θόδωρο Μικρόπουλο.
Γι αυτό κι εγώ θα πω την μικρή δική μου προσωπική ιστορία. Θαμασταν δε θάμασταν 6-8 ετών, εγώ μεγαλύτερος, εσύ πιο μικρός, όταν όπως κάθε καλοκαίρι επί τρεις μήνες ήμουν φιλοξενούμενος του παππού Παναγιώτη Ευθυμιάδη και της γιαγιάς Σοφίας στο σπίτι της Ραφήνας απέναντι από το σχολείο (ένα ήταν τότε το σχολείο), εκεί που σήμερα είναι η Δημοτική Βιβλιοθήκη, κι απέναντι ακριβώς από το σπίτι του συγχωρεμένου κ. Μπάμπη του ταχυδρόμου. Τι σύμπτωση Σπύρο… Και κάθε καλοκαίρι είχαμε το δικό μας παρεάκι.
Τεράστιες γκαζές από τα εξωτερικά (α ρε πατέρα), πιστολίδι, στάκαμαν, στρατιωτάκια ακούνητα κι αμίλητα, ο “στητός” που γινόταν μάχη ποιος θα τον πάρει στην ομάδα του και μπάλα, μπάλα, μπάλα!
Θυμάμαι λοιπόν ότι μετά τις ατέλειωτες ώρες παιχνιδιού, ερχόταν το βραδάκι, όπου μαζί με τα καλά φιλαράκια, τον Γιώργο, τον Φώτη, τον Σπύρο καθόμασταν σε μια γωνιά του δρόμου και συζητάγαμε τι θα κάνουμε την επόμενη μέρα, ώσπου ο κυρ-Θόδωρος με μια κουρσάρα της εποχής, μάρκας Volvo από εκείνα τα αμάξια που χώραγαν δέκα άτομα στα καθίσματά του, μας βούταγε όπως και όσοι είμασταν, έβαζε την “μαρίδα” μέσα και δρόμο για σουβλάκια.
Χουβαρντάς, μερακλής, αυτό που σήμερα λέμε στα ελληνικά large τύπος, ο μπαμπάς του Σπύρου κέρναγε σουβλάκι μέχρις σκασμού! Έχω αυτή την εικόνα μέχρι σήμερα, κοντά πενήντα χρόνια από τότε, κι αφού δεν έσβησε από τα μάτια μου δεν θα σβήσει ποτέ! Ήταν άρχοντας ο Θόδωρος Μικρόπουλος. Αυτό μου έβγαζε εμένα. Κι αυτό μου έχει μείνει.
Από τότε κάθε φορά που τον έβλεπα, όταν με τον Σπύρο μετά από κάποιες ατέλειωτες ώρες μπάλας στο σχολείο όπου στάζαμε τόνους ιδρώτα, πηγαίναμε σπίτι του, να αδειάσουμε ότι παγωμένο μπουκάλι νερό είχε στο ψυγείο μέχρι τελευταίας σταγόνας, μου έβγαζε έναν σεβασμό αλλά συνάμα και μια οικειότητα.
Αααα και κάτι τελευταίο. Πριν φύγει από τη ζωή, κάποια χρόνια πριν δηλαδή, τον έβλεπα στα παγκάκια της πλατείας όπου έκανε την βόλτα του τ απογευματάκι. Κάθε φορά πήγαινα και του μίλαγα. Με θυμόταν. Ή τουλάχιστον πίστευα ότι με θυμόταν. Χαιρόμουν που συνομιλούσα μαζί του. Χαιρόμουν που του σύστηνα την οικογένειά μου. Χαιρόμουν που είχα την τιμή και την χαρά να τον γνωρίσω.
Μακάρι να μπορούσα και τώρα…
